De zomer is aangebroken en iedereen geniet van het mooie weer. We kunnen toe met minder kleren en dan wordt zichtbaar dat er in de afgelopen decennia toch echt iets veranderd is in Nederland. Waar vroeger alleen de wat oudere dames met bloemetjes schorten en oudere heren uitdijden rondom de taille, zie je nu steeds meer kinderen en jongeren met een blubber buikje.

Tja, het is een lastig onderwerp. Ik wil er zeker geen oordeel over vellen (alhoewel de naam blubber buikje wel negatief klinkt), maar ik wil uitleggen waarom dit vetrolletje zo graag over de rand van de broek heen kijkt. Het maakt namelijk nogal wat uit waar je precies uitdijt. De gevolgen van buikvet op je gezondheid zijn veel groter dan van vetopslag op de billen. Een blubber buikje kan een signaal zijn dat je in de trein stapt, op weg naar diabetes.

Buikvet ontstaat bij een glucoseoverschot. Wanneer je teveel koolhydraten (suikers en zetmeel) eet in verhouding met hoeveel je daarvan in energie kunt omzetten, word je dikker (en dan meestal op de buik). Normaal gesproken wordt de glucose die niet gebruikt wordt als eerste opgeslagen in de vorm van glycogeen in de lever en de spieren. Maar als de glycogeen opslagplaatsen vol zijn, zal de glucose die niet gebruikt kan worden om energie van te maken, opgeslagen worden in de vorm van vet. Een mooie opslagplaats is dan het omentum, ofwel het buikvlies.

Er zijn twee situaties waarbij de glucose omgezet wordt in vet. Wanneer je teveel koolhydraten eet en te weinig beweegt, of in het geval van insulineresistentie. Misschien heb je daar al eens iets over gehoord, maar ik zal er toch nog even mijn licht over laten schijnen.

Bij insulineresistentie zijn de spiercellen ongevoelig geworden voor insuline, met als gevolg dat glucose niet zo makkelijk de spiercel in kan. Want insuline zorgt ervoor dat glucose gebruikt kan worden om er energie van te maken. Insuline klopt op de deur van de cel, waarna glucose naar binnen kan. Daar kan er dan energie van gemaakt worden.

Bij insulineresistentie lukt dit niet zo goed. De glucose kan dan wel de vetcellen in, waar het wordt opgeslagen als vet.

En ja hoor, dan krijg je zo’n leuk vetrolletje boven de rand van je broek en ben je moe. Nou ja, leuk….

Veel mensen denken dat je insulineresistentie ontwikkelt door het eten van teveel zoetigheid. En ik denk dat het anders zit. Volgens mij schakelt het lichaam zelf de insulinereceptoren uit, als oplossing voor een onderliggend probleem. Ik zie het als een noodmaatregel, als een oplossing waarbij er brandstof gespaard wordt voor het brein of voor het immuunsysteem. Naar mijn idee ligt de oorzaak daarom in een verborgen ontstekingsreactie (of allergie), of een chronische stresssituatie.

En weet je wat? Bij die noodsituaties krijg je vanzelf trek in koolhydraten, je gaat vanzelf meer eten om toch nog energie te kunnen maken. En hoe meer koolhydraten je gaat eten, hoe meer vetrolletjes er ontstaan…

De oplossing ligt dus niet alleen in meer bewegen en het minderen van de koolhydraten, maar vooral ook in het zoeken naar de onderliggende oorzaak. Ik kan je helpen met je speurtocht. Is het een verborgen ontstekingsreactie of een chronische stresssituatie?

Met een persoonlijk voedingsplan waarin ik je helemaal begeleid gaat niet alleen het blubberbuikje weg maar zal je hele metabolisme weer in balans komen. Hormonale klachten zullen afnemen en tal van andere ziekten/ klachten zullen verminderen. Voorkom dat jouw trein vertrekt richting diabetes.

Yvonne van Stigt