Ons eigen leven kan magisch zijn, zoals de vluchtige ochtenddauw op een bloem top.

De wereld ontwaakt elke dag uit haar nachtelijke sluimering, getransformeerd door een sprankelende laag ochtenddauw op het gras, op bloembladen en bladeren, op auto's en autoruiten. Deze glinsterende druppeltjes duren slechts een korte tijd, een integraal onderdeel van wat de vroege ochtend doordringt met zijn aura van magie. Als we te laat slapen, missen we de prachtige weergave van zonlicht dat op een oneindige hoeveelheid kleine kristallen bollen speelt. Lopen op het met dauw bedekte gras is om onze voeten te zalven met een vorm van water die slechts een keer per dag voorkomt, een ijle gave van de nachtlucht die spoedig zal verdampen in het volle licht van de zon. Als we langzaam en bewust genoeg inhaleren, is het bijna alsof we dit magische elixer gevormd tussen de grens van duisternis en licht kunnen omvatten.

In één mythe wordt ochtenddauw verondersteld tranen uit de hemel te zijn, en in een andere worden de druppels uit het vat van de godin van de dageraad gegoten. Wanneer we de aarde met deze glinsterende druppels zien, kunnen we ons gemakkelijk de in het water badende feeën voorstellen, of een hemelgod die uit een verlangen huilt om dichter bij zijn geliefde aardgodin te zijn. Als we de sprankelende schoonheid van de aarde uit de duisternis zien komen, kunnen we dit verlangen begrijpen in termen van onze eigen dankbaarheid; hoe gezegend we mogen zijn om dit te kunnen ervaren.

Terwijl we de ochtenddauw drinken met onze ogen, onze huid, onze adem, is het gemakkelijk om je voor te stellen dat het echt een magisch drankje is, een geschenk uit de hemel, een herinnering aan ons ware doel en een dagelijkse kans om getransformeerd te worden.